Moje słowa pisane...

W dzisiejszym rozpędzonym świecie nie mamy za dużo czasu na przemyślenia. Nie zastanawiamy się za często nad naszymi myślami, opiniami czy wreszcie decyzjami. Czy słusznie? To chyba wątek na inną refleksję. Aby lepiej siebie poznać i zrozumieć, warto czasem usiąść w ciszy z dala od tego wszystkiego co nas nakręca  i napędza. Pomyśleć i zobaczyć w jakim punkcie się znajdujemy.

Własne myśli, własne opinie

Lepiej wcześniej, nim życie przeminie…

Czy w naszym życiu powinniśmy się kierować tym, co dociera do nas z otoczenia, czy lepiej bez względu na wszystko iść własną drogą? Każdy pewnie ma inne zdanie na ten temat. Niektórzy ludzie nie wyobrażają sobie życia bez ciągłych rad i wskazówek. Żyją tak jak narzuca im „etykieta”. Inni nawet nie zwracają uwagi na to, co się mówi wokół. Formują swój świat po swojemu. W tym przypadku, jak i w wielu innych sprawach wypadałoby znaleźć „złoty środek”. Z jednej strony bazowanie na opiniach doświadczonych ludzi może uchronić nas od niepotrzebnych błędów, z drugiej zaś, zbytnia ingerencja w nasze życie może nam bardzo zaszkodzić. Wyobraźcie sobie człowieka, który w każdej nawet najmniejszej sprawie pyta kogoś o radę. W pewnym momencie staje się jakby niewolnikiem we własnym ciele. Może są to skrajne przypadki, lecz  takie też się zdarzają. Zdaje się, że warto iść własną drogą, kształtować swój światopogląd w oparciu o baczną obserwację otaczającego nas świata. Bezkrytyczne przyjmowanie tego wszystkiego, co do nas dociera jest również niewskazane. Bycie takim małym indywidualistą, który od czasu do czasu rezygnuje ze swoich zasad na rzecz dobrej rady od życzliwego człowieka to chyba najlepsze rozwiązanie…

 żródło video:http://www.youtube.com/watch?v=YSwHuXU4d3s

 

Nieopodal lasu, w malutkiej norce

Mieszkały sobie trzy małe zające.

Codziennie rankiem, gdy się obudziły

Wstawały szybciutko i do lasu pędziły.

Zwinne i skoczne, te małe zające

Uwielbiały wręcz wspólne hasanie po łące.

Cel ich wyprawy - to nie tylko skakanie,

Trzeba było zjeść rankiem porządne śniadanie.

Jak na roślinożerne zwierzątka przystało,

Zajadały się trawką i szyszkami jakich mało.

Smakowite dla nich kawałki kory były,

Ale ich ostre pazurki, i z tym sobie poradziły.

Gdy już sobie pojadły i miały dużo siły,

Przycupnęły na polanie i słuch swój wytężyły.

Bo dochodziły ich jakieś odgłosy – jęki, płacze.

Nagle patrzą, a ku nim mały zajączek ledwie skacze.

Podskoczyły do niego trzy dzielne zwierzaki

I niezwłocznie zapytały, skąd jego płacz taki.

Mały zajączek z miną przerażoną

Odparł, że wpadł w sidła i ma łapkę zranioną.

Nasze mądre zające na moment go odstąpiły,

Zgromadziły się wokół siebie i żywo prawiły.

Ich wspólne narady długo jednak nie trwały,

Jeden z trzech zajączków wystąpił i rzekł: „Mały,

Niczym się nie przejmuj, my ci pomożemy.

Wyleczymy ci tą łapkę i się tobą zajmiemy.

Trzy mądre zajączki jak zadecydowały,

Wzięły małego do norki się nim opiekowały.

Gdy już jego łapka całkiem wydobrzała,

Radości było z tego co nie miara.

Trzy mądre zające dobrze się spisały,

A do tego wszystkiego – nowego przyjaciela zyskały.

źródło obrazka:http://images.forwallpaper.com/files/thumbs/preview/57/571729__three-bunnies_p.jpg